اشعار

معروف به عباس و مسمّی به ابالفضل            عـالـم به علی نازد و مولا به ابالفضل

هر دفعه که هر مشکل و هر مسئله‌ای بود            بـردیـم پـنـاه از هـمـه دنـیا به ابالفضل

بعد از "به خدا" و "به علی" بی‌برو برگشت            در کشور ما هست قسم ها "به ابالفضل"

صد حاجت اگر داشته هرکس طی یکسال            ده تا به "رضا" گفته نود تا به "ابالفضل"

الــقــاب زيــادنــد، ولــی عــالــم و آدم            گویند فقـط خوش قد و بالا به ابالفضل

پرسید کسی وزن غزل چیست؟ بگوئید            "لا حـول و لا قـوة الا بـه ابـالـفـضـل"

من کیم روی حقایق من کیم من پشت دینم           من کیم شمشیر خونریز خدا بازوی دینم

من کیم سـردار و سرباز امام راسـتـینم           من کیم دست حسین ابن علی در آستینم

من کیم در جبهه شور و وفا فتح المبینم
من کیم عـبّاس فـرزند امیـرالمـؤمـنـیـنم

من کیم فرزند حیدر من کیم یار حـسینم           من کیم از کودکی مشـتاق دیدار حسینم

من کیم با جان شیـریـنم خـریدار حسینم           من کـیم استاد دانـشگـاه ایـثـار حـسـیـنم
من کـیم ماه بـنی هـاشم چـراغ راه دینم

من کـیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـینم
من کیم صدق و صفایم من کیم مهر و وفایم           من کیم باب المرادم من کیم مشکل گشایم
من که هستم بر حسین ابن علی دست خدایم           من کـیم فـرمـانـده کـلّ قـوای کـربـلایـم
من کیم صاحب لوای سبط خیر المرسلینم

من کیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـیـنم
من کیم احمد خصالم من کیم حیدر مثالم           من کیم کوه جـلالم من کیم بحـر کـمالـم
من کیم سرباز قـرآن من کـیم سـقّای آلم           من کیم یک کربلا ایثار و عشق و شور و حالم
من کیم فخـر زمـانم من کیم ماه زمـیـنم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم شیر شجاعت من کیم مرد شهادت           من کیم عشق و ارادت من کیم زهد و عبادت
من کیم لطف و کرامت من کیم مجد و سعادت           من کیم نسل ولایت من کیم اصل عبادت
من کیم آنکو علی بوسیده دست نازنـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم روح حقایق من کیم پشت حسینم           من کیم ماه بنی هـاشم چـراغ عـالـمـینم
من کیم من چار عین الله را نور دو عینم           من کیم من دامن مولا علی را زیب و زینم
من کیم در مجـمع اهل ولا شور آفـرینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم باب الحسینم من کیم ابن الامامم           من کیم بر آل هـاشم در زمین ماه تمامم
من کیم خون خدا فرزند زهرا را غلامم           من کیم فرمانروای لشگر خون و قیامم
من کیم سـجـادۀ عـشـاق را مُهر جـبـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من حسین بن علی را با تن تنها سـپاهم           من به گرد خیمه شمس ولایت قرص ماهم
من خلایق را چه در دنیا چه در عقبا پناهم           من فراتر از شهیدان در مقام و قدر و جاهم
من شفیع و یاور «میثم» به روز واپسینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم

زمین و آسمان را گرم یا قدوس و یا هو کرد            همینکه صحبت از زیبایی آن چشم و ابرو کرد

خدا وقتی بنا بود از رخ خود پرده بردارد            علی را آفرید و مرتضی عباس را رو کرد

جنان خوشبو شد از آن لحظه‌ای که لحظه‌ای کوتاه            شمیم گیسوی مشک آفرینش را سحر بو کرد

به هرجا که قدم می‌زد شمیم یاس می‌پیچید            بیابان را به حکم کیمیایی غرق شب بو کرد

تمام دشت را آن شیر خـفته در نگاه او            به شوق صید بودن پیش چشمش دشت آهو کرد

نـمی‌دانـم خدا هـنگـام نـقـاشی ابـرویش            کمان را آفریده یا که میل دو پرستو کرد

نمی‌دانم هنر را آفرید اول سپس عباس را یا که            هر آنچه از هنر را بود صرف خلقت او کرد

به اخمی نیمی از لشگر به اخمی نیمۀ دیگر            شمار کشتگان را در نبرد خود ترازو کرد

به توفیق مقام عبد بودن می‌رسد هر کس            غبار صحن را با توتیای چشم جارو کرد

برای اینکه نمـیـریم دم ابالفـضل است            برای زنـده شـدن بازدم ابالفضل است

چگـونه قـرص نـبـاشد دل حـسین آنجا            که تکیه گاه و پناه حرم اباالفضل است

چه احتیاج به لشکر چه حاجتی به زره            در آن میانه که صاحب علم ابالفضل است

همیـشه وقت بـلا ذکر اوست بر لب‌ها            چرا که کاشف هر هم‌ّ و غم ابالفضل است

غـمی نـمانـده مرا چون مـریـد عـباسم            که ذکر جود و سخا و کرم ابالفضل است

به گوش‌های پُر از پـنـبۀ طبیب بخوان            که مرهم دل درمـانده‌ام ابالفضل است

ای بـسـته بر زیـارت قـدّ تو قامت، آب            شـرمـنـدهٔ مـحـبّت تـو تـا قـیـامـت، آب

دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت            اوج گذشت دیـد و کـمـال کـرامت، آب

بر دفـتـر زلالـی شط خطّ «لا» نوشت            لعلی که خورده بود ز جـام امـامت آب

لب، تر نکردی از ادب ای روح تشنگی!            آموخت درس عاشقی و استقـامت، آب

ترجیع درد را، ز گریزی که از تو داشت            سر می‌زند هـنوز به سنگ ندامت، آب

سوگ تو را، ز صخره چکد قطره قطره، رود            زین بیشتر سزاست به اشک غرامت آب

از سـاغـر سـقـایت فـضلت قـلم چـشـید            گـسـترد تا حـریـم تغـزّل زعـامت، آب

زینب، حسین را به گل سرخ خون شناخت            بر تربت تو بود نشان و عـلامت: آب!

از جـوهـر شفـاعت تیـغـت بعـید نیست            گر بگـذرد ز آتش دوزخ سـلامت، آب

آمد به آسـتـان تو گـریـان و عـذرخـواه            با عـزم پای بوسی و قـصد اقامت، آب

می‌خوانمت به نام ابوالفضل و، شوق را            در دیدگـان منتـظـرم بـسـته قـامت، آب

به غیر تو که به تن کـرده‌ای تماشا را            نـدیـد چـشـم کـسـی ایـسـتـاده دریــا را

بگو فضایل خود را که نور چهـرهٔ تو            گـرفـته است ز ما فـرصـت تمـاشـا را

بـه احـتـرام تـو بـایـد فـرات بـرخـیـزد            بزن به آب دوبـاره عـصای موسی را

برای آن که شفا گیرد از تو موج علیل            بخـوان بر آب، حـدیث لـب مسیـحا را

چه آب را برسانی، چه تشنه برگردی            تو فـتـح می‌کـنی آخـر تـمـام دل ها را

و آب مـهـریـهٔ فـاطـمـه ست، می‌دانـیم            چه ظـالـمانـه ربـودنـد حـق زهـرا را!

بکار دست خودت را، که پر شکوفه کند            اذان روشـنِ گـلــدسـتـه‌هــای فــردا را

پـسـرِ اُمِّ بـنـین بـاشـی و دریـا نـشوی؟            قـمرِ هـاشمـیان باشـی و رعـنا نشوی؟

مطـمـئـنم که ادب را ادب آمـوخـتـه‌ای            می‌شـود مـحـترم و فـاتحِ دلهـا نشوی؟

قامتت سروِ رشیدی ست پُر از هیبت و شور            می‌شود باشی و خوش منظر و بالا نشوی؟

شغلِ تو نوکری و پیشۀ تو رفعِ عطش            جا ندارد که به لب تشنه، تو سقّا نشوی!

پـرچـمِ کـربـبـلا را عَـلَـم افـراشـتـه‌ای            کاشفِ کرب حسین می‌شود آیا نشوی؟

بـا غــبـارِ در مــیـخـانۀ اربــاب شـدن            می‌شود آخرش آقا که تو مـولا نشوی؟

می‌شود مرهم دردِ دگـران باشی و بعد            با عـنـایـاتِ خـدا مثـلِ مسیـحـا نشوی؟

ای وفادارترین! دستِ تو در دستِ خداست            حـیف باشد که شفاعـتگـرِ فـردا نشوی

زندگی کردنِ تو بر همگان ثـابت کرد            نوکری کن خجل از حضرتِ زهرا نشوی

عمریست مهرت جا در این دلها گرفته            دسـتـان مـا را مـادرت، زهـرا گـرفته

از روز اول گـریـه‌کـن‌هـای شـمـائـیـم            قـطـره هـمـیـشـه دامـن دریــا گـرفـتـه

شکر خـدا ما سـیـنه‌زن‌هـای حـسیـنـیـم            در زیر پـرچـم نـوکـری مـعـنا گرفـته

باب الحوائج حضرت باب الحسین است            با لـطـف او شـور حـسـیـنی پا گـرفـته

مـا دامـن بـاب الـحـوائـج را گـرفـتـیـم            تا مشـکـلـی در کـارمـان بـالا گـرفـتـه

دارد تـعـلـق بـه هـمـه، کـه اَرمـنـی‌هـا            حـتی مـسیـحی حـاجـت از آقـا گـرفـته

پس خوش به حال هر که شد عبد ابالفضل            هر که مُـراد از حـضرت سقا گـرفـته

هر کس که می‌گـیـرد برات کـربلا را            رفته است قـبلـش علـقـمه امضا گرفته

جز این نبوده نوکـرش هر چه بخواهد            از حـضرت عـباس تـاسـوعـا گـرفـتـه

گفـتم عباس و غم فراری شد            چـار فـصـل دلـم بـهـاری شد
هر کجا که گره به کارم خورد            نـام عـبـاس ذکـر کـاری شـد

آرزوهـای مـا بـزرگ شـدنـد            بسکـه از او جـواب آری شد
بـیـن دنـیـایـی از رفــیـقــانــم            دست عـباس دست یـاری شد
تا که بر نوکـری قـبولـم کرد            روزگارم چه روزگـاری شد
سنگ او را به سیـنه‌ام زدم و            این بـرای من اعـتـبـاری شد
مـن کـه در سـایـۀ عـلـمـدارم
بـه مــددهـای او بـدهــکــارم

بی‌ابالفضل کارها سخت است            نه فقط کارها، شفا سخت است
بــرکـت زنــدگــی نــوکـرهـا            زندگی بی‌غم شما سخت است
ما که عادت به روضه‌ات داریم            بی‌عزای تو حال ما سخت است
بی‌تو و ذکر کـاشف الکـربت            حاجتی می‌شود روا؟ سخت است
بــی‌مــدد از دم ابــوفــاضــل            کار هر روز این گدا سخت است
زائــر اربـعــیـن هـر ســالــم            نروم باز کـربلا سخـت است
جان ما در پـنـاه عـباس است
مـسـتـمـنـد نـگـاه عباس است

بـا تـو تـقـدیـر روشـنـی دارم            تـکـیـه‌گــاه ســتــرونـی دارم
فرش راهت کن این دلم را که            زیـر پـای تـو گـلـشـنـی دارم
مـن کـه دلـدادۀ تــوأم یـعـنـی            مــــادر پـــاک دامــنــی دارم
من به شوق فدایی‌ات شدن است            بـر تن خـویش گـردنـی دارم
سـایـه‌سـار دلـم بـود عـلـمـت            تا عـلـم هـسـت مـأمـنـی دارم
مُـهـر بـر لـب زدم ولی با تو            یک جهان حرف گفتنی دارم
ســاقـی کــربـلا ابــوفــاضـل
حضرت عـشـق یا ابوفـاضل

سلامم از دلِ و جان بر تو جان ابوفاضل            سـلامِ من به تو ای پـهـلـوان ابوفاضل

اُمـیـدِ آلِ عــلـی کُـن نـظـر گـدایـت را            یَـمِ تَـفَّـضُـلِ ایـن خـانِـدان ابـوفــاضـل

تـمـام دار و نــدارم فــدایـت آقــاجــان            عـلـم بـدوش و مـهِ آسـمـان ابـوفـاضل

شمیـمِ نامِ دل آرای تو دل انگـیز است            گـلِ مُـعَـطَّـرِ بـاغِ جــنـان ابـوفــاضـل

مدد زغیر تو ننگ است برای نوکرتان            به حقِ شـاه نـجـف، الامـان ابوفـاضل

تـوان ما نـبـود مـدحـتـان کـنیـم انـشاء            تویی عظیم و حقیر است زبان ابوفاضل

میان خـلـقِ خـدا چون عـلـی بی بـدلی            دلـیر جنـگی و شیـر ژیـان ابـوفـاضل

ز بس که جـنگ تو زیبا بُوَد یَلِ حیدر            گـشوده می‌شود از هم دهان ابوفاضل

روا شـده هـمـه حـاجـات نـوکـرت آقـا            صدا کرده تو را هر زمـان ابوفـاضل

تـو مـعــنـیِ ادبـیُ و تَـجَـلّـیِ عـشــقـی            ندیده مثـلِ تو هر دو جهـان ابوفـاضل

در هیأت دل نقش تو چون روز عیان است            «زیر علمت امن‌ترین جای جهان است»

در کـالـبـد عـاشـق مـا مـهـر ابـالـفـضل            ماننـد نفـس لازم و مثـل ضـربـان است

ای حضرت معـصوم ستایـشگر فضلت            تعـریف سجـایـای تو مـافـوق بیان است

تـقـدیر تو مـأنـوس به سجـاده و شمشیر            در جان تو روح علوی در جریان است

سـوگـنـد به کـعـبه که به هـنـگـام بـلایـا            یا رب به ابالفضل فقـط ورد زبان است

هر جا که دل آشـوب شـدیم از غـم دنـیا            رؤیای دل انگیز حرم راحت جان است

با تو نسبت داشتن دارد غـرور دیگری            در کنارت عشق‌ها دارند شور دیگری

چهارده معصوم یک نورند، اما ماه تو            سرزده از شـانه‌های کوه نـور دیگری

یا هـوای مـسـتی تو فـرق دارد با همه            یا شرابت هست از جام طهـور دیگری

ای خـداوند وفـا! مـوسی بـرای دیـدنت            دست وپا باید کند این بار طور دیگری

پای دستان تو وقتی درمیان باشد، خـدا            مطمئنم می‌دهـد فـرمانِ صـور دیگری

گرچه عالم را گرفتار خودت کردی ولی            ارمـنی ها دوسـتت دارند جـور دیگری

باوجـود تو برای سـیـنۀ تـنـگ حـسـین            احتیاجی نیست به سنگ صبور دیگری

اهل عالم، هنر، خصلت عباس من است            عشق در سایۀ شخصیت عباس من است

منم آن یـار امـیـن حـامی دین، اُمِّ بـنـین            هرچه دارم همه از دولت عباس من است

همسرم شیر خـدا و پـسـرانم هـمه شیـر            شیر مردان وله از صولت عباس من است

در شب چاردهم، ماه که پُر نورتر است            عکسی از نیم رخ صورت عباس من است

هنر آن نیست که لب تشنه بمیری به کویر            هنر آن است که در طینت عباس من است

تشنه لب داخل دریا شد و عطشان برگشت            این همان قطره‌ای از همت عباس من است

غیرت الله عـلی بی‌بـدل است، اما گفت            بدل غـیرت من غـیرت عباس من است

نه فقط یثرب و شامات و نه ایران و عراق            کرده کاری همه جا صحبت عباس من است

هر کسی را نـتـوان بـاب حـوائج گـفـتن            به حقیقت قسم این شهرت عباس من است

کـوه‌هـا شـد مـتـحـیـر به ثـبـات قـدمـش            سروها در عجب از قامت عباس من است

جثه‌اش گر چه ز شمشیر جفا کوچک شد            این بزرگی‌ست، که از عزّت عباس من است

قدرت آن نیست به یک حمله سپاهی بکشی            قدرت لَـم یـزلی قـدرت عباس من است

یا علی گفت و امان نامه ز دشمن نگرفت            دین فروشی بری از ساحت عباس من است

هی نـگـوئـیـد چـرا اُمِّ بـنـیـن پـیـر شـده            سبب حالـت من حـالت عـباس من است

دست‌های پـسـرم گـشـته قـلم در لب آب            صفحۀ سینه پر از محنت عباس من است

این شـنـیـدم زده فـریـاد، غـریـبـم مـولا            غصه قلب حسین غربت عباس من است

گـفـتم توسـلی کـنـم امـشـب بـنـام تو            ای عبد صالحی که بُوَد حق کلام تو

همراه فطرس است همیشه سلام من            دارم امـیـدهـا به عـلـیک الـسـلام تو

داری نصب ز نور وشجاعت همین بس است            بابت عـلـی و اُمّ بـنـین هـست مام تو

غـبـطه خـور تـوأند شهـیدان راه حق            یعنی که شامخ است به عالم مقام تو

جور دگر معـامله با من نموده عشق            هـنگـامه‌ای که زنـدگی‌ام شد بـنام تو

مست میِ دگر نشوم تا به روز حشر            یک لحظه گر زنم لب خود را به جام تو

بر تـخـت پـادشـاهیِ عالم نـشـسـته‌ام            از آن زمان که جان و دلم شد غلام تو

در لحـظـه لحـظـۀ گـذر زنـدگـانـی‌ام            بر من رسیده لطف هـمیشه مـدام تو

حـتی ارامـنه به تو هـستـند مـلـتـمس            باب الحـوائـجی و کـنـند احـتـرام تو

دارد برای خـلـقِ هـمه اهل روزگار            آزادگـی و درس مــروّت پــیــام تـو

جای دو دست هدیه نمـوده دوبال را            آنهم به پاس کوشـش و آن اهتمام تو

محشر تمام قـد شده در روز حشر تا            با چـشم خود نـظاره کنـد بر قـیام تو

تـشنه لـبی تو بر لب دریـا هـنوز هم            آبم کـشد خجـالت از حُـسن مـرام تو

ماه در کـنج شبـستان تو سوسو می‌کند            باد دور پرچـمت یاحـق و یاهو می‌کند

روح با دیگر ملائک هر سحر در صحن تو            زیر پای زائرت را آب و جارو می‌کند

آنچه را یک عالم از انجام دادن عاجزند            خـادم تـو با اشـارت‌هـای ابـرو می‌کند

ساعتی پیش از زیارت لال مادرزاد بود            این که بین جمعیت دارد هیاهو می‌کند

وزنه سنگین است و مردافکن ولی در معرکه            پهـلـوان با نـام تو انگـار جـادو می‌کند

لاجرم ای شـاه بیت بی‌مـثـال معـرفت!            لطف تو این کمترین را هم غزل گو می‌کند

این همه یک ذره از فضل اباالفضل علی‌ست            روز محشر تازه دست خویش را رو می‌کند

چگونه وصف کنم یک جهان شجاعت را            چگـونه نقـش زنم چـشـمۀ عـبـادت را

چگونه ثبت کنم لحـظه‌های طاعت را            چگـونه رسم کنم راه و رسم غیرت را

اگـر تـمـام ادیـبـان ز تـو قــلـم بـزنـنـد

به اذن حـیـدر کـرار از تو دم بـزنـنـد

تویی که بر هـمۀ خـلـق مقـتـدا هـستی             تویی که در ادب و فضل منتها هـستی 

تویی که قـوّت بازوی مرتضی هستی            تویی که ساقی و سقای کـربلا هـستی

وزیر کـشور عـشـقی و شاه علقـمه‌ای

تو نور چشم عـلی و عزیز فـاطـمه‌ای

کیم من آن که شدم ریزه خوار احسانت            کیم من آنکه که همیشه اسیر و حیرانت

کیم من آنکه کـنم جان خویش قربانت            کیم من آنکه که بود دست من به دامنت

حــوائـج هـمـۀ خـلــق را روا کــردی

مـرا ز بــدو تـولـد شـمـا دعــا کـردی

گــدای کــوی تــوأم بـی‌پــنــاه آمــده‌ام            بـه شـوق دیـدن نــیـمـه نـگــاه آمـده‌ام

به خـاک‌بـوسی تو سـر به راه آمـده‌ام            دلـم شـکـسـتـه بـبـین روسـیـاه آمـده‌ام

بـیـا و روز قـیـامت مرا شـفـاعت کن

دوبـاره مـثل هـمیـشه بـیا عـنـایت کن

دلـم هـوای تو کرده هـوای آن حرمت            هـوای سیـنه‌زنی زیر بـیرق و عـلمت

هوای روضه آن دست و بازوی قلمت            چو شمع آب شوم از گدازه‌های غمت

به قـفـل بـسـته دل‌ها فـقـط کـلـید تویی

شفـیع محـشری و بر هـمه امـید تویی

مست‌اند همه، ساقی و ساغر که تو باشی            از سر نپرد مستی، در سر که تو باشی

در هـیـچ دلـی هـیـچ غــمـی راه نــدارد            دلــدار و دلارام و دلاور که تـو بـاشـی

تـکـرار اباالفـضل اباالفـضل اباالـفـضل            ذکری به من آموخته مادر، که تو باشی

از گـرگ هــراسـی بـه دلـی راه نـدارد            بر یـوسف این قـوم، برادر که تو باشی

بین‌الحـرمین امن‌تـرین جای جهان است            این سو که حسین و سوی دیگر که تو باشی

ای چـهـرۀ مـنـوّر تو رهـنـمای خلق            ای نـوکـری خـانـۀ تو ادعـای خـلـق

اصلاً شـبـیه نیـست به ما آفـریـنشت            ای نور ذات اقدس تو مـاورای خلق

یک در هـزار علت خلق تو این بُوَد            روزی رسان رسانده تو را حق برای خلق

هنگـام رفـتـنـت به زمین دید آسـمان            دارد قمر به روی زمین هم هوای خلق

از کعبه بیـشتر سر کوی تو دیده شد            وقت مراجـعـه به خـدا رد پای خلـق

باب الجـوائج هـمه حـاجت گرفـته‌ها            بازوی حیدری تو مشکل گشای خلق

دستی که شد دخیل تو خالی نمی‌شود            دست شماست پر شدن دستهای خلق

میزان قرب ما به خدا حد عشق توست            با حُبّ تو محاسـبه گردد بهـای خلق

چشمت بهشت و اخم شما دوزخ من است            ای خاستگاه و مأمن خوف و رجای خلق

من هر چه خواستم به شما رو زدم فقط            هـستم گدای تو که نباشـم گدای خلق

زوّار کـربـلا چـقَـدَر با تـو راحـتـنـد            امن است در جوار حریم تو جای خلق

پـیـش فـرات رفـتن زوّار دیـدنی‌‌ست            وا می‌شود به روضۀ خونبار پای خلق

آه ای فرات دست علمدار ما چه شد؟            با پیکری رشید چه کرده جفای خلق

پاشو که چشم‌های عدو‌ هرز می‌رود            بغضی شکست در نفس نینوای خلق

تا که عـلم ز دست تو افتاد بر زمین            از دیده‌ها چکیده شد اشک عزای خلق

هر مجلسی که خوانده شده روضۀ عطش            مثل خـودِ رباب گرفـته صـدای خلق

کـوه می‌سـازد نگـاهِ دلـنـشـیـنت کـاه را            یوسفِ گمگـشته کرده با تو پـیدا راه را
عـشق در ذاتِ تو مـعـنا می‌کـنـد الله را            ماهِ هفتاد و دو تن! شرمنده کردی ماه را

ای دلاور! خوب عهدی با برادر داشتی
جای دست از تیر دستان روی پیکر داشتی

جـذبۀ ماهیِ و چشمِ آسمان طنّازِ توست            طایرِ قدسیّ و دل جولانگهِ پروازِ توست
از ولادت تا شهادت زینبت دمسازِ توست            واژۀ باب الحوائج در لقب اعجازِ توست

جایگاهت بس رفیع است و مقامت محترم
می‌شود در کـربـلا نامِ تو سـقّـای حـرم

اسوۀ عشق و ادب هستی و تـندیسِ وفا            در مــقــامِ بـــنـدگـی آئـیـنـۀ روی خــدا
آمدی سـاقـی شـوی در خـیـمـۀ آلِ عـبا            تا بریـزد خـونِ پاکـت در زمینِ کـربلا

در لقب سقّا و صدّیق، عبدصالح، مستجار
خشمِ سختِ ابروانت مثلِ تـیغِ ذوالفـقار

هر که کوبیده درِ تو دستِ خالی بر نگشت            در تمامِ عمرِ خود بیچاره و مضطر نگشت
هست بیچاره هر آنکه سائلِ این در نگشت            هر که از عشقت چشیده، عاشقِ دیگر نگشت

نیست روزی که صدایت نشکفد در جانِ ما
ماهِ ما گنجـینۀ عشق است در ایـمانِ ما

دوست و دشمن نهند انگشتِ حیرت بر دهن            هم عـلـمدار حـسین و هم وفـادارِ حسن
کـربلا هـمپای اربـاب و شهـیـدِ بی‌کـفن            او که دارد زخم از اهلِ شقاوت بر بدن

در بـلا جـان داد و امّا بـنـدۀ کـافـر نشد
تا ابـد شـرمـنـدۀ روی علـی اصغر نشد

عشق در اعماقِ جانش شور و بلوی می‌کند            چیست در نامش مگر اینگونه غوغا می‌کند
قفلِ هرچه بسته را با چشمِ خود وا می‌کند            کورِ مادر زاد را با عـشق بیـنا می‌کـند

بس که نامِ یا ابَاالفضل آفتابِ رحمت است
ماه و خورشید و فلک بر گردِ او در حرکت است

ای خوشا آنکه به لطفِ درگهش امید داشت            در نگاهِ آسمانشِ هم مَه و خورشید داشت
او که از دست حسینش لوحی از تایید داشت            جرعه‌جرعه عشق را در ساغرِ توحید داشت

تا که تصویرش دلِ آئینۀ آب آمده است
جان او از آهِ طفلان در تب و تاب آمده است!

بـایـد دخـیـل بـارشِ الـطـافِ رب شـود            تا یک قلم به وصفِ رُخَت منتخب شود

وقتی که شعر در پیِ اوصافِ حُسنِ توست            بـایـد تــمـامِ قـافــیـه‌هـایـش ادب شــود!

ای کاشف الـکـروبِ عـزیـزانِ فـاطـمه            شعرم وضو گرفته به تو مُنـتـسب شود

من لکّه‌ای سیـاه در این آستـان، قـبـول            لطـفی نـمـا که عـاقـبـتـم خـالِ لـب شود

دستت به آبِ علقمه خورده عجیب نیست            روزی فرات، سـرزده مـاءُالعِـنَب شود

در صُنعِ ما خدا به خودش گـفته آفرین            شاید که ذکـرِ صُنـعِ تو یالَـلعَجـب شـود

گفـتم چگونه خوانـمت ای سرسـپاهِ شاه

بی‌اخـتـیـار بـر لــبـم آمـد جـنــابِ مــاه

با این لـغـات شَـأنِ تو مـعـنـا نـمی‌شـود            واژه طـرازِ حُـسـنِ تـو پـیـدا نـمی‌شـود

فرمـوده‌ای غـلامِ حـسـینی به هر نَفَـس            آخـر غــلام ایـن هــمـه آقـا نــمـی‌شـود

رو تافـتی ز علقمه اعـلان کنی به خلق            محـتـاجِ رود، حـضرتِ دریـا نمی‌شـود

می‌خواست دل مقیمِ ضریحت شود ولی            گـفتند جای حضرتِ عـیسی؟ نمی‌شود!

تـو خـادم حــسـیـنـی و مـن خـادمِ تـوأم            این هم ز لـطفِ توست وَ اِلّا نـمی‌شود!

گفـتم چگونه خوانـمت ای سرسـپاهِ شاه

بی‌اخـتـیـار بـر لــبـم آمـد جـنــابِ مــاه